Sunrise’ (2010) Videoprojectie, kleur, stereo, 18’
Courtesy David Claerbout en de galerieën Micheline Szwajcer, Hauser & Wirth en Yvon Lambert

°1969
Sunrise duurt 17 minuten en toont voornamelijk een poetsende dienstmeid in een woning die is opgetrokken volgens de formele wetten van de modernistische traditie. Claerbout is geen kunstenaar die afgoderij bedrijft, in Platonische zin, maar iemand die op een zichtbare manier nadenkt over een zich in beelden en klanken verhullende en onthullende werkelijkheid.

Vooraleer we de heldin zien verschijnen in een bocht, projecteert  haar fietslicht een dansend vlammetje op het duistere scherm van de werkelijkheid. De heldin heeft iets androgyns, met haar schoudertas en broek. Maar even later vinden we haar onherkenbaar terug in de traditioneel ogende uitrusting van een dienstmeisje. Ze is een beeld geworden, opgaand in het grotere beeld van de architecturale omgeving. De beelden van het huis zijn in kleur opgenomen, maar bijna grijs. En dan volgt het gekleurde slotbeeld: een landschap, het naar huis fietsende meisje, een zonsopgang en haar oplichtende gezicht, dat doet denken aan het ochtendlijk rood kleuren van het gezicht van Prousts melkmeisje.

Het lijkt alsof de film iets toont dat niet getoond mag worden. Iets dat al voorbij is, misschien, of iets dat had kunnen gebeuren. Het lijkt zo, maar zeker zijn we niet.