‘Iets dat al gedaan is in de jaren zestig’ (2019)
Foto: Idris Sevenans

°1991
Opgesloten, gevangen en onophoudelijk vernederd en betutteld in een wereld die wordt bestierd door aan het conciërgesyndroom leidende slaven, tevens meester in de op tweedehandskennis gebaseerde regelneverij en de geïnstitutionaliseerde kortzichtigheid, gekerkerd in die wereld dus, en onophoudelijk bestookt door achterlijke voorschriften en stompzinnige, lelijke beelden en slogans die ons moeten aanzetten tot het consumeren van zinloze, nutteloze, smakeloze, kleurloze en ambetante dingen die we niet van node hebben, verzuipend in onnute onzinnigheid dus, verademen wij bij elke kennismaking met de aikido-achtige wijze waarop deze alomtegenwoordige duizendpoot de onbenullige impetus van opgemelde constante agressie omzet in een spiraalvormige beweging die haar met een vette smak vloert en voor heel even de lucht klaart en de horizon weer zichtbaar maakt. Elk uitsproken, geschreven, gedrukt of anderszins in een smakeloze lay-out tot ons gekomen woord, wordt meteen verkeerd begrepen en op zijn plaats gezet. Dankzij de Grote Slavische filosoof, die de hierboven omschreven modieuze diarree countert door middel van een zogezegd door Lacan gerechtvaardigde filosofische plethorie, dankzij Hem dus, weten we dat de denkende mens zo overleeft in eeuwenoude dictaturen: door niks niet ernstig te nemen, niets te geloven, niets te doen, niets te onthouden en niets te weten en in de armoedige aangeklede keuken, als er niemand anders thuis is, staand op een omgekeerde wasteil en zichzelf beschouwend in de afbladderende spiegel boven het aanrecht dat ook dienstdoet als wastafel, Stalins tics te imiteren en er nog eens goed mee te lachen.